Wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie opoczyńskim, w gminie Paradyż. Początek istnienia tej miejscowości stawia się już na rok 1577 gdzie funkcjonowała pod inną nazwą Wola Daleszewicka. Należała wtedy do Rodu Strawieńskich a następnie Potockich i Kozierowskich. W XVII wieku przynależała się Kazimierzowi Saryuszowi Skórkowskiemu. Był on komornikiem granicznym ziemi opoczyńskiej a pochodził z rodu Jelita. opoczyńskiej a pochodził z rodu Jelita. Herb rodu Jelita 8 kwietnia 1678 roku w Wielki Piątek Kazimierz Saryusz Skórkowski zauważa że na Jego Obrazie Chrystusa Cierniem Ukorowanego w Wielkiej Woli pojawiły się krople krwi.  Buduje ku Jego Czci świątynie . Po dwanastu latach później 22 czerwca Obraz przeniesiono do drewnianego kościoła. W 1747 roku 13go czerwca zostaje poświęcony kamień węgielny pod budowę świątyni murowanej. Uroczystość prowadzi archidiakon Antoni Wsocki. Budowa trwa 10 lat.17go lipca 1757 roku odbywa się uroczystość w celu benedykcji konwentu.  5 go sierpnia 1764go roku bp Ignacy Kozierowski zaczyna kilkudniową konserwacje. W 1789 r. Jan Saryusz Skórkowski , chorąży opoczyński dziedzic Wielkiej Woli, nawiązując do fundacji wspomnianego klasztoru przez swego pradziada, Kazimierza Skórkowskiego, zaprojektował rozbudowę paradyskiego osiedla przy pomocy osiadłych bernardynów i podniesienie go do rangi miasteczka. W tym celu zezwalał stawiać budynki i osadzać mieszkańców wyłącznie wyznania katolickiego. Dla siebie chorąży Skórkowski zarezerwował postawienie nowej karczmy. Miejscowa ludność miała ograniczone możliwości i pełniła przede wszystkim funkcje usługowe na co wskazuje rejestr poborowy z 1789 r., w którym odnotowano 19 dymów rzemieślniczych i 4 dymy karczemne. Jednej z karczm 16go kwietnia 1820 roku wybuch pożar poprzez który również zapala się część konwentu budynku kościoła. Najświętszy obraz(który wcześniej bo 25 lipca 1765 uznany za łaskami płynący)zostaje  wyrąbany z ołtarza i wywieziony do Kazanowa. Projekt utworzenia z Paradyża miasteczka nie został zrealizowany, a osiedle przyklasztorne dopiero po 1864r ( uwłaszczenie) przekształciło się w wieś rolniczą. 17go kwietnia 1893 roku czterech ostatnich zakonników zostają wywiezieni do klasztoru w Kole n/ Wartą. Duże ożywienie życia społecznego w Paradyżu nastąpiło na początku XX wieku.  Miejscowy lud przy rozbudowie Paradyża W 1904 r. Utworzona została Spółka Rolnicza zrzeszająca 200 członków pochodzących z 4 pobliskich gmin. Następne lata to powstanie Spółki Mleczarskiej, Sklepu Spółkowego, Kasy Pożyczkowo – Oszczędnościowej i ochronki. W 1909 roku wszystkie te organizacje i placówki znalazły pomieszczenia w nowo wybudowanym jednopiętrowym domu. Dom ten przetrwał do dziś i mieści się w nim min. Bank Spółdzielczy. Bank spółdzielczy W 1918 roku Paradyż staje się już samodzielną gminą. Znaczącą rolę w powstaniu miejscowości leżących na terenie gminy Paradyż odegrał właściciel Wielkiej Woli ( wieś wchodząca w skład gminy Paradyż) Feliks Skórkowski dzięki inicjatywie którego w I poł. XIX w. powstały kolonie: Joaniów, Feliksów, Przyłęk, Kazimierzów i Alfonsów ( obecnie wsie wchodzące w skład gm. Paradyż). Inne wsie wchodzące w skład gminy Paradyż, takie jak: Piaski, Irenów, Bogusławy, Wójcin A i Wójcin B a także w obecnym kształcie Wójcin powstały w wyniku prowadzonych przez kolejnych właścicieli parcelacji wsi Wójcin, której historia sięga XII wieku kiedy to otrzymała ona prawa niemieckie i wprowadzone zostało wójtostwo. Obecny kształt i zasięg Gminy Paradyż został ustalony w wyniku przeprowadzonej 1975 roku reformie administracyjnej.