Każdego roku z różnych stron Polski jak również spoza jej granic, w pieszych pielgrzymkach podążają tysiące pątników do Tronu Matki Bożej Jasnogórskiej. Warszawska Pielgrzymka Piesza w bieżącym roku wyruszyła w drogę ku Maryi Królowej Polski i Matce naszego Narodu już po raz 299, rozpoczynając tym samym wielki Jubileusz pielgrzymowania, który uwieńczymy w przyszłym roku. 10go sierpnia zostaje jak co roku  w Paradyskim Parku o godzinie  8:00  odprawiona  msza święta. Oto krótka historia o Pielgrzymce Warszawskiej: Sięga początków XVIII wieku. Członkowie istniejącego przy kościele Świętego Ducha Bractwa Pana Jezusa Pięciorańskiego złożyli ślubowanie, że w imieniu mieszkańców Warszawy odbędą pielgrzymkę pieszą na Jasną Górę, jeśli ustanie szalejąca zaraza. Żniwo zarazy było przerażające - około 30 000 mieszkańców. Pierwsza Warszawska Pielgrzymka Piesza wyruszyła na Jasną górę w 1711 roku i była wypełnieniem złożonego ślubowania. 11 VII doniesiono specjalne wotum w formie dużej srebrnej plakietki. Wotum to przechowywane jest w jasnogórskim Skarbcu. Od tej pamiętnej daty Bractwo Pięciorańskie przyjęło na siebie obowiązek organizowania i odbywania pielgrzymki aż do połowy XX wieku. Najstarsza notatka dotycząca ilości pielgrzymów wykazuje liczbę 250 osób i pochodzi z 1823 roku. Jednym zaś z najtragiczniejszych i jednocześnie najdawniejszych, żywo tkwiących w świadomości pątników, jest wymordowanie całej pielgrzymki wraz z księdzem w 1792 roku przez wojska zaborcze. Każdego roku w ósmym dniu zdążania na Jasną Górę wszyscy pielgrzymi zatrzymują się na modlitwę przy tzw. "Grobach Pątniczych". Zbiorowa ich mogiła znajduje się na trasie do Częstochowy w odległości 10 km od św. Anny pod Przyrowem w kierunku Mstowa. Lata okupacji niemieckiej nie przerwały tradycji pielgrzymkowej. Nawet Powstanie Warszawskie nie przerwało tradycji pielgrzymowania. Uczestnicy pielgrzymek w czasie okupacji posiadali przede wszystkim głęboką świadomość kontynuowania istniejącej od dawna tradycji, poczuwali się do obowiązku podtrzymywania jej mimo niebezpieczeństw, jakie istniały w tamtych czasach. Pątnicy szli tą samą trasą, lecz w małych grupkach, po kilka osób. Podczas okupacji pielgrzymka zawsze wychodziła z kościoła paulińskiego Św. Ducha i każdorazowo liczyła około 60-80 osób. Po zakończeniu wojny w 1945 pielgrzymka także wyruszyła. Tej pierwszą po wojnie prowadził ks. Stefan Batory - Orionista, który zaledwie wyszedł z obozu koncentracyjnego. Pielgrzymka nie wyszła z kościoła paulińskiego, bo ten był doszczętnie zniszczony, lecz od św. Jakuba. Na Jasnej Górze złożono wieniec cierniowy z napisem na szarfie: "Naszej Jasnogórskiej Pani - zawsze wierna Warszawa". Od 1946 r. przewodnictwo objęli księża Misjonarze z kościoła św. Krzyża w Warszawie. Przez ten okres aż do roku 1949 włącznie wyruszała ona z tego właśnie kościoła, a prowadził ją ks. Dymek. W 1950 roku pielgrzymkę na powrót przejęli paulini, którzy powrócili do swego odbudowanego kościoła. Pobłogosławił ją Prymas Stefan Wyszyński. Zapisanych było ponad 4 tysiące osób. Od tej pory co roku na szlak ruszają tysiące pątników w prawdziwym marszu MIŁOŚCI do Boga i Jego Matki. S. Jabłonski 10.08.2010r.